Dit verhaal begint zoals vele andere verhalen. Men zou verwachten dat het dan met ‘er was eens’ zou beginnen, maar een zekere Wombat zegt dat dat niet mag. Nog niet zo heel lang geleden leefde er ergens op bovenop een berg een eenzame inchworm in zijn sneeuwpaleis. Het paleis was hiervoor een lange tijd van een stokoude neusaap geweest, maar die had het stokje overgedragen aan de inchworm. De winter was weer begonnen, maar ook dit jaar leek het er sterk op dat de inchworm weer alleen zou blijven met de kerst, en terwijl de inchworm al droevig werd van de gedachte, hoorde hij een harde knal bij de poort. ''Ojeee,'' riep de inchworm, waarna hij zich snel richting de poort haastte.

Het openen van de poort lukte hem met veel moeite, hij moest met zijn hele wormenlichaam aan het ophaaltouw gaan hangen, maar toen de poort eenmaal open was zag de inchworm helemaal niets. *Oja, ik heb mijn ogen nog dicht*, dacht hij toen opeens. Hij opende snel zijn ogen en zag iets wat hij met zijn kleine oogjes nog nooit eerder had gezien. Een prachtige besneeuwde ophaalbrug. Inchworm Isaac leefde al een hele tijd op zijn eenzame berg, maar nog nooit had hij sneeuw gezien.

Maar de sneeuw was natuurlijk ook niet hetgene wat de knal had veroorzaakt. Dat was iets anders. Niet zomaar iets, het was namelijk de snavel van schoenbekooievaar Sanne geweest die tegen de deur had zitten tokken. “Boer Inchworm, kom snel!” zei iets toen, maar het was niet de schoenbekooievaar die het zei. De inchworm keek eens goed waar het geluid dan vandaan kwam, en zag dat er op de rug van de ooievaar een aardbeikikker zat, met de naam Adam.

“Wat is er aan de hand?” vroeg inchworm verbaasd, terwijl hij eigenlijk heel chagrijnig werd van het feit dat hij moest praten en behulpzaam over moest komen. Hij wilde gewoon eten en slapen. “Inchworm Isaac, u moet snel komen, Lachduif Linnea heeft de kachel stukgemaakt en iedereen is in paniek! De inchworm keek vermoeid op en pakte snel (zo snel als voor een inchworm mogelijk was), zijn spullen bij elkaar. Ook zette hij nog snel een muts op zijn hoofd, want dat kleurde zo leuk bij zijn groene wormenhuid. “Spring maar achterop bij mijhijjj,” zong de schoenbekooievaar en de aardbeikikker stopte zijn kikkerpoten in zijn oren. De inchworm wilde zijn handen ook in zijn oren stoppen, maar helaas had hij geen handen en moest hij het gezang van de schoenbekooievaar aanhoren. Hij hopte ook achterop bij de ooievaar en hun lange tocht begon.

Het waren nog drie lange dagen tot de kerst en de lichte sneeuwval was ondertussen veranderd in een heuse sneeuwstorm. In de donkere nacht vlogen ze richting de lachduif, waar de inchworm het probleem op moest gaan lossen. Veel mensen of dieren kwamen ze niet tegen, nee, daar zorgde het gezang van de schoenbekooievaar wel voor. Haar kille geschreeuw/poging tot zingen zorgde ervoor dat zelfs de vogeltjes met oorwarmers op gingen vliegen. Doordat de lichte sneeuwval was veranderd in een hevige sneeuwstorm, werd het voor de schoenbekooievaar steeds lastiger en lastiger om door te vliegen. Daarbij had de schoenbekooievaar er ook niet zoveel zin meer in en bovendien had ze ook honger, dus na ongeveer tien minuten gevlogen te hebben zette ze de daling in.

“WHAAAAAAAAA” schreeuwde de inchworm, die hier niet op voorbereid was. Zonder armen kon hij zich erg lastig aan iets vasthouden en daarbij was ook nog eens zijn muts over zijn ogen heen gezakt. Hij kukelde van de ooievaar af zo op de kop een hoopje sneeuw in. Gelukkig vonden de schoenbekooievaar en de aardbeikikker hem snel weer, maar de inchworm zijn humeur werd er niet beter op.

“Ik ken een wombat hier in de buurt,” zei de aardbeikikker toen opeens. Er kwam niet echt reactie op. “Hij is gek op soepstengels.” zei de aardbeikikker toen, en zowel de inchworm als de schoenbekooievaar keken blij naar de aardbeikikker. In een lange (of nou ja niet echt heel lang, maar lang staat nou eenmaal leuker dan kort) stoet waggelden ze richting het hol van de wombat.

“Miiiiidddden in de winternaaacht…” klonk er opeens op het verlaten sneeuwpad richting het hol van de wombat. “ELAND ELIYA?” klepperde de schoenbekooievaar, “GEKKO GEORGIA?” klepperde ze er gelijk achteraan. Inchworm zette zijn chagrijnige gezicht weer op. Als de schoenbekooievaar eenmaal iemand tegenkwam en daarmee bij moest kletsen zou het heel lang duren voordat hij soepstengels zou kunnen eten. Maar helaas voor de inchworm kwam er opeens een eland aan gegaloppeerd, met op haar rug een gekko.

“Waar waren jullie nu!” schreeuwde de eland, die graag in het middelpunt van de aandacht stond en daarom ook vaak erg hard schreeuwde. “Wij hebben het hout gehakt hoor!” vulde de gekko aan, terwijl ze enthousiast de blokken hout liet zien die ze vast had. “En het was echt heel grappig, want wij deden dit dus midden in de winternacht!” lachte de eland. “Laten we die soepstengels nu eens gaan zoeken?” zei de inchworm toen. De rest knikte gedwee en zo ontstond er een iets langere stoet richting het hol van de wombat.

Niet heel ver bij de berg van inchworm vandaan lag een besneeuwde heuvel, met daarin een hol. Maar dit was geen gewoon hol, het was een wombat hol en dat betekende lekker eten, een warme haard, en het warme gevoel van thuis. De sneeuwstorm trok het land in en wombat Wyatt was tevreden, want niemand was zo gek om met dit weer op pad te gaan, dacht hij. Wombat Wyatt knaagde rustig aan een soepstengel toen hij iets op de deur van zijn wombat hol hoorde tikken. ‘’Geen ongenodigde gasten, of ander gespuis,’’ riep hij, waarna hij zich in de richting van de open haard verplaatste. Maar het getikt stopte niet, waardoor wombat Wyatt geïrriteerd richting de deur sprintte. ‘’Ga weg!’’ riep hij, waarna hij de deur probeerde te openen. Verward staarde hij naar de Gekko Georgia, Eland Eliya, Schoenbekooievaar Sanne, Aardbeikikker Adam en Inchworm Isaac die voor zijn deur stonden.

‘’Wat krijgen we nou?’’ vroeg hij zich hardop af. Wombat Wyatt draaide zich om en probeerde de deur achter zich dicht te gooien, maar te laat, want voor hij het wist stonden al de dieren al binnen in zijn knusse wombat hol. Nog voordat hij er erg in had, waren de schoenbekooievaar, eland en de gekko zijn etensvoorraad aan het plunderen. De inchworm hield het alleen maar bij de soepstengels, want die vond hij het lekkerst. Opeens viel de blik van de aardbeikikker op een super coole sneeuwscooter, die ook nog eens kon vliegen. “Ceetje,” zei de aardbeikikker, terwijl hij met zijn kikker vingers naar de sneeuwscooter wees. “Laten we hiermee de kachel redden, zodat lachduif Linnea en Caracal Clio het niet meer zo koud hebben!”

En zo geschiedde. Met zijn zessen stapten ze in de sneeuwscooter, ook al was wombat Wyatt het er eigenlijk niet mee eens en mopperde hij aan één stuk door over dat zijn sneeuwscooter kapot zou gaan van de sneeuw. Na een hobbelige, lange tocht, waarbij de muts van de inchworm al weer over zijn ogen heen was gezakt, kwamen ze eindelijk aan bij het grote huis waar de kachel stuk was.

Met zijn allen liepen ze naar binnen, en even dachten ze dat er ook een zeehond bij was maar dat was de schoenbekooievaar die opeens een lachbui gekregen had. De inchworm, die eigenlijk helemaal geen zin had om een verwarming te gaan fixen, keek haar chagrijnig aan. “In de eetkamer, in de eetkamer!” zeiden de eland en de gekko enthousiast in koor. De inchworm ging aan de deurklink hangen van de eetkamer en opende zo de eetkamer deur.

De hele eetkamer was versierd met kerstverlichting, kerstballen, sneeuwvlokken, en grote kerstbomen. “Fijne kerst!” schreeuwde caracal Clio en lachduif Linnea vrolijk. De kachel was helemaal niet stuk geweest, maar de bibaboerderij dieren hadden graag een kerstdiner klaar willen maken voor de inchworm! Er werd gegeten, er werd gelachen en zelfs de Wombat had het naar zijn zin, al ging hij dat natuurlijk niet toegeven, en na het succes van deze avond, besloten ze om nog vele jaren samen kerst te vieren en verhalen aan elkaar te vertellen, een club dieren die later bekend zou staan als de ‘bibaboerderij’.

*EINDE*