[...] Ik hoop dat mijn toekomstige ik zich - jij die dit leest - zich nog net zo scherp herinnert hoe we aan onze huidige stok komen dan dat ik me nu herinner. Ik ruik bijna het versplinterde hout nog, het scherpe geluid van de knappende edelsteen en de heks die aan een stuk door neuriede terwijl ze bezig was met deze fantastische toverstok. [...] Het bewijst maar weer dat het soms heel verstandig is om onverstandig te zijn. Ik herinner me nog dat het voelde alsof niet alleen mijn staf brak, maar ook mijn hart, toen het essenhout met een krakend geluid versplinterde nadat onze bus met een absurd onverwachte knal tot stilstand kwam en ik tegen de zijkant werd gesmeten. Het was mooi hoor, dat de chauffeur de overstekende kudde prairiehonden niet wilde raken, de beste dreuzel was goedhartig. Het was iets minder mooi dat het mijn toverstok koste, mijn allereerste staf, voor mij de opening naar een wereld vol magie.